دیشب توی جمعی بودیم. و قرار بود یه نفر یه موسیقی بذاره و بقیه حدس بزنیم که مال کدوم منطقه از دنیاست. موسیقی پخش شد. ریتمش چیز عجیبی بود . خیلی آروم و آسمانی بود و صدای خواننده که آخرم تشخیص ندادم زن بود یا مرد، جزو موسیقی شده بود و بدون دونستن معنی بطور کامل میشد ازش بهره برد. آهنگ که تموم شد هر کدوم یه حدسی زدیم و بعد سر آسیایی بودن موسیقی به توافق رسیدیم!
اما آخر کاشف به عمل اومد که موسیقی یونانی بوده. واقعن عجیب بود. ریتم کاملن شرقی و اون طرز خوندن با صدای محزون که خاص شرقی هاست، ذهن ما رو به اون سمت منحرف کرد... اما خیلی لذت بخش بود. من هنوز تو جو اون موسیقیه هستم!
دیشب یه اتفاق خیلی بد هم افتاد! من فکر میکنم پونزده سالم بود که این جمله رو یه جا خوندم که میگه: انسانها فرشتگانی هستند با یک بال، که تنها زمانی میتوانند پرواز کنند که یکدیگر را در آغوش بگیرند. توی همون جمعی که با هم موسیقی گوش دادیم از هر کس خواسته شد تا یه جمله ی قصار بگه. منهم اولین چیزی که به ذهنم رسید همین بود. با اعتماد به نفس و شمرده گفتمش. اما آقای owner گفت که این جمله به شدت رمانتیکه و به درد دفتر خاطرات با شمع و گل و پروانه میخوره. اما من هنوز نظر خودمو دارم و میگم که این جمله از جهاتی میتونه خیلی تلخ باشه... که اگه به فلسفه ش معتقد باشی تنهایی هیچ کاری از دستت بر نمیاد. اما اینا رو اونجا نگفتم چون دلم نمیخواست جمله ای که زمانی همچین تاثیری روم گذاشته حالا مخدوش بشه.
به هر حال که میگن جوونا چرا خودکشی میکنن...
چه خوشگل شدی امشب.