پاهای تمیز!

سخته و دارم خرد شدن عزیز ترینمو میبینم. هر چقدرم که تلاش کنه جلوی من بروی خودش نیاره که چی داره میکشه، بازم من میفهمم.دیگه اشک ریختن های پنهانی تسکینم نمیده نمیتونم منم به روی خودم نیارم. دلم نمیخواد صداشو گرفته بشنوم. دوست ندارم کمرش خم بشه. میخوام مثل همیشه،مثل اون چیزی که همه ازش سراغ دارن، سرش بالا باشه و من مثل همیشه تحسینش کنم. چرا بیخودی منو دلداری میده؟ میدونه از منفعل بودن متنفرم و حال و روز الآنش فقط به من اجازه ی انفعال رو میده . هیچ کاری از دستم بر نمیاد. مثل این میمونه که زندگیتو جلوی روت آتیش بزنن و حتی نتونی داد و فریاد کنی. نمیتونم بشینم و ببینم که روز بروز داره آب میشه. منکه با یه سرفه ش ته دلم خالی میشه و تا خوب نشه منم خوب نمیشم، نمیتونم این چیزا رو تحمل کنم. دلم میخواست میتونستم طوری باشم که بتونه با خیال راحت به من تکیه بده و به چیزی فکر نکنه. حتی حاضرم که پاهاشو روی شونه های من بذاره و بالا بره. میدونی جرات ندارم اینا رو توی روش بگم. چون میدونم که حتی اجازه نمیده حرفم تموم بشه. میدونم اونی که باید نقش تکیه گاه رو داشته باشه اونه اما خب کاش برای مدتی جاهامونو عوض کنیم. چیزی جا به جا نمیشه... گاهی اوقات کلمه ها فقط باعث انزجار آدم از خودش میشه... میدونی زمانی که یه نفر با آدم درد دل میکنه حداقلش اینه که آدم با حرف به طرفش دلداری میده . اما من انقد حرف زدم که دیگه روم نمیشه چیز تکراری بگم... فقط سکوت میکنم و همش نگران اینم که سکوتم به بی اعتنایی تعبیر بشه. امروز یهو بغضش ترکید و من خرد شدم. نفسم حبس شده بود و نمیتونستم حتی یه کلمه حرف بزنم... چی میتونستم بگم؟ بی اختیار گفتم فکرشو نکن. نفسش برید و من گفتم معذرت میخوام حرف خیلی احمقانه ای زدم... چیزی نگفت و من بیشتر به نسنجیده بودن حرفم پی بردم. آخه فکر چیو نکنه؟ زندگیشو؟ کاش میتونستم این وسط باری از روی دوشش کم کنم.اما اون حتی نمیخواد من مشکلش رو با تمام کیفیت ببینم. هیچوقت نخواست غمش رو با من تقسیم کنه... شاید به خاطر خودم... ولی وقتی میبینم سعی میکنه وسط اشکاش هنوز به من زندگی تزریق کنه، میفهمم که دلایل خیلی زیادی برای زندگی کردن وجود داره حتی توی بد ترین شرایط ...