کارهایی که نکردم

                                                            


آره... فکرشو که میکنم میبینم خیلی جا ها کارم درست نبوده. شایدم اکثر جاها کارم درست نبوده. اما خب اگه اون کارا به نظرم درست نبود که انجامشون نمیدادم... چرا از خودم فرار میکردم ... علاقه ی شدیدم به نقاشی رو خفه کردم. همه ی لوازم طراحی مو ته کمد قایم کردم و از تخته شاسی های خالی برای خودم آینه ی دق ساختم. یه نوار کهنه و بی کیفیت که موزیک خالی بود پیدا کرده بودم و مدام اونو گوش میدادم .کار ریچارد کلایدر من بود. بعد ها یکی گفت که ریچارد کلایدر من رو توی مهد کودک ها گوش میدن. ظالمانه از اون هم دست کشیدم. دو تا کار آناتومی که یکی شو با چه عشقی از پشت یه سکه ی کوچیک ایتالیایی کار کرده بودم و یکی دیگه شو از توی کتاب راهنمای موزه ی لوور که از دوستم قرض گرفته بودم کشیده بودم رو از دیوار اتاقم کندم و به جاشون یه کپی از مونالیزا رو چسبوندم. مثل آدمایی که میدونن میخوان بمیرن و عزیز ترین چیزهاشونو جایی میذارن که آسیب نبینن، تمام طراحی هامو توی پوشه های جدا کارتن کردم و گذاشتم جایی که دستم بهشون نرسه. قلم موهای رنگ و روغنم رو بعد از آخرین بار مصرف با نفت نشستم و اونا بعد از مدت کمی از کار افتاده شدند... بزرگترین علاقه م طراحی اونم بطور ایستاده و توی کاغذای بزرگ بود. خیلی اینکارو میکردم. بین میز تحریر و دیوار اتاقم فاصله ی کمی بود که توش یه سه پایه گذاشته بودم. چراغ مطالعه رو تنظیم میکردم و شروع میکردم به کاغذ سیاه کردن. وای که چه لذتی داشت وقتی مداد روی کاغذ جیغ میکشید... خط های ضخیم و قبراق با سایه روشن های ملایم. خط های بریده بریده با حرکت سریع دست و لذت ادامه دادن... گاهی که با مداد نرم روی کاغذ کاهی طراحی میکردم، بعد از تموم شدنش طوری ازش فاصله میگرفتم که نور چراغ دقیقاً از توی خط ها منعکس بشه... چند ثانیه ای بهش نگاه میکردم و بعد چشمامو میبستم و تصویر نگاتیو نقاشی خودم رو پشت پلکم میدیدم. واقعاً احساس خوبی بهم دست میداد... اینو آگاهانه کنار نذاشتم... به مرور زمان وقتی طرحی وجود نداشت اینکار هم از سرم رفت... سعی کردم جهت هنری ذهنم رو متوجه موسیقی کنم. یه ستار خریدم. سه جلسه کلاس رفتم پیش یه استاد نابینا به اسم آقای بختیاری اما نمیدونم چرا ادامه ش ندادم. اون ستار اونقدر توی کمد موند تا فروختمش. هیچوقت ارتباطی که با طراحی برقرار کردم رو نتونستم نسبت به موسیقی ایجاد کنم. هنوزم به نظرم موسیقی هنریه که من باید فقط ازش لذت ببرم. از اینکه نمیتونستم با دوستام راجع به علایقم حرف بزنم عصبی میشدم. و شاید همین کمبود دوستایی از جنس خودم باعث شد همه چیزو بذارم کنار. اما این حتی توجیه خوبی برای خودم هم نیست. همین دو سه ماه پیش وسایل طراحی و گواش و خیلی چیزای دیگه رو با یه لیوان آب آماده گذاشتم دم دست تا هر موقع فکرش از ذهنم رد شد برم سراغش اما هنوز خبری نشده و مامانم لیوان رو از توی اتاقم برد... شاید این یه هشدار باشه. من دوباره باید برم سراغش یا اون باید دوباره بیاد؟ شاید باید یه چیزی توی وجودم دوباره غلیان کنه... نمیدونم ... حالا میفهمم که چه بخش بزرگی از قلبم رو ندید گرفتم... نکنه آبرنگم منو بخاطر لاجون کردنش نبخشه...