پریشب با مامان و احمد و دو تا مریما رفته بودیم امامزاده صالح . هوا خیلی عالی بود.فضا هم از اون عالی تر.
پیشتر از این که اینجور جاها میرفتم خواسته هام به نظرم برای مطرح کردن توی همچین جایی کوچیک میومد . یعنی شاید واقعاً ارزش مطرح کردن رو هم نداشت. اما ایندفعه تونستم اون چیزی که توی دلم میگذشت رو توی اون زمان خاص از ذهنم هم بگذرونم. آخه ایندفعه قضیه فقط من تنها نبودم... بگذریم
اون شب من همش در حال تحت تاثیر قرار گرفتن بودم! خودم رو یه موجود ناتوان در برابر نیرو های طبیعت احساس میکردم!
همه جا پر بود از انرژی مثبت. کاش منم بلد بودم از همشون استفاده ی مثبت بکنم.
اگه ازشون استفاده میکردم خودم هم تبدیل میشدم به یه نقطه، توی این مثبت بزرگ.
راستی به یه نتیجه ی جالب هم رسیدم! من اشتباهی اومدم اینجا یعنی... به عبارتی بالهامو چیدن فرستادنم اینجا!
اصلاْ اساس وجود من بر یک اشتباه استواره!حالا اشتباه بزرگ تر اینه که من اینجام!‌‌‌ اما چون نمیخوام از این نوشته هیچ انرژی غیر مثبتی متساعد (!) بشه از گفتن اشتباه اول که منجر شد به اشتباه دوم ، صرفنظر میکنم.

خلاصه که توی یه شب گرم تابستونی برخورد یه نسیم خنک به صورت میتونه همه رو مغلوب طبیعت کنه.