هیچوقت دوست ندارم زمانی که مریض هستم بخوابم. زیاد هم دوست ندارم کسی بیاد بالای سرم و بگه چت شده. اقدامای لازم رو انجام میدم و یه گوشه میشینم. دیشب آب قند خوردم. پدیده ای که ازش متنفرم. آمپول زدم و قرص های رنگی رو بلعیدم! سعی کردم بچه ی خوبی باشم به امید یه روز آفتابی! امروز رفتیم بیرون و خیلی سعی کردم به روی خودم نیارم که چقدر همه جام درد میکنه. و بسته ی قرص توی جیبم رو ندید بگیرم که بطرز جالبی هر دو ساعت یه دونه ازش کم میشد!  هوا هم بطرز موذیانه ای سرد بود. اما اینا از فعالیتم کم نکرد. حالا من موندم و درد و تهوع! کمی هم بخاطر بارون دیروز بود که منو ذوق زده کرد. خب! به کل چیزای زیادی وجود دارند که منو ذوق زده میکنند مثل نوشتن آرزوها و کارهای نکرده... فکر میکنم حالا زمانش رسیده که دو تا لیست تهیه کنم از آرزوهام. دست یافتنی ها و غیر ممکن ها. و چند سال دیگه بهش نگاه کنم و ببینم که کدوم از غیر ممکن ها عملی شدن و کدوم یکی از دست یافتنی ها بر اثر سهل انگاریهای همیشگیم هنوز انجام نشدن... گاهی فکر میکنم که واقعاً کسانی باید زندگی کنند که ارزشش رو میفهمند و مثلاً دو سال زمانشونو به باد نمیدن که توی دوسال چه کار ها میشه کرد و چه غیر ممکن هایی رو میشه ممکن کرد. حالا وقتی که به پشت سرم نگاه میکنم میبینم که سالهاست به بعضی چیزها فکر میکنم که هنوز هم باید توی لیست آرزوهام اونهم آرزوهای دست یافتنی ثبتشون کنم! این چیز خاصی رو ثابت نمیکنه؟! معلومه که میکنه . شاید برمیگرده به همون فلسفه ی زندگی که بـــــعضی ها ارزشش رو ممــــــکنه نفهمم!