تنهایی دو نفره!

این روزا همش آسمون خاکستری میشه و باد میاد. چقدر دلم دریا میخواد. دریای آروم نه. دریای کف آلود با موجهای بلند. دلم یه ساحل شنی فراخ میخواد که با یه ترکه ی نازک نمناک روش هر چی که توی ذهنمه بنویسم. دلم یه آسمون با ابرای زخیم و آبستن باریدن میخواد. دلم یه شب بارون بی وقفه میخواد. دلم یه پنجره میخواد که رو به کوچه باز بشه ... این از همش غیر قابل دسترس تره ! دلم هیچی نمیخواد.

این چند روزه یا داشتم میخوندم یا داشتم میشنیدم یا داشتم فکر میکردم... 
یکم هم اینجا رو خونه تکونی کردم. خب اینم به خاطر بیکاریه دیگه! خدا بخواد از دو سه هفته دیگه وقت این دستکاری ها رو هم ندارم و همینکه بتونم چند خطی برای دلم بنویسم هنر کردم!
 اصلآ ناراضی نیستم چون خودم همیشه دلم میخواست انقدر سرم شلوغ باشه که وقت سر خاروندن نداشته باشم. پنج شنبه و جمعه مامان اینا نبودن . من و دختر داییم خونه بودیم. دو روز خیلی لذت بخش و خوبی بود. از تنهایی اونجوری که میخواستم استفاده نکردم ولی این دختر دایی من خیلی خاکی و مهمتر از اون خیلی open mind و خوبه و مثلآ وقتی میاد خونه ی ما  انتظار نداره که تمام وقت رو صرفش کنم و میذاره که در عین با هم بودن هر دومون هم به نوعی از تنهاییمون لذت ببریم...به نظرم این خیلی مهمه که آدم هر وقت کسی رو دعوت میکنه از کار خودش پشیمون نشه ! کما اینکه ازین حرفا نداریم و هر وقت که بخواد در اتاق آبی من بروش بازه... بعید میدونم اینجا رو بخونه پس فکر نکنید دارم مجیز میگم !!  بار ها شده با هم بودیم و مثلاْ سه ساعت فقط موسیقی گوش دادیم. و برای شب بیداری پایه ست تا هر ساعتی که بخوای!