اتاق آبی

خوبیش این بود که چند روز برای فکر کردن فرصت داشتم. حرف زدن راجع بهش آسون بود اما حتی وقتی به فکر عمل کردن بهش هم میافتادم یه جوری دلم هری میریخت پایین.شاید اونقدرا هم مهم نبود اما نمیدونم چرا به اون آسونی تصمیم گرفته بودم ندید بگیرمش... خب دوسش دارم. آخرم نتونستم ازش بگذرم.
 تا حالا با دقت بهش نگاه نکرده بودم که تونستم فکر اینو بکنم که میخوام ازش بگذرم. شاید تبلور تمام خواسته هام باشه. علاقه ی زیادمو به دریا ... به آسمون... نشون بده. و خیلی چیزای دیگه که مهمترینشون علاقه ی خیلی زیاد من به رنگ آبیه...
اتاقمو سفید نمیکنم .
 شاید توی روز نورش خیلی کور کننده باشه. شاید چشم دردهای من نتیجه ی این آبی تیره باشه. شاید در و دیوارش زود خاک بگیره... اما پرده های شیری با گلای ریز آبی خیلی بهش میاد.  شبها وقتی چراغو خاموش میکنم اتاق توی تاریکی محض فرو میره که من خیلی دوسش دارم و این نتیجه ی رنگ اتاقه. انگار که رنگ سیاه پاشیدن به همه جا . اونقدر تاریکه که رنگ سرمه ای آسمون شب از پشت پرده قابل تشخیصه.
میگن آدم زمانی قدر چیزی رو میدونه که از دستش بده... از اینکه قانون شکنی کردم خوشحالم.
گاهی بهم میگن اتاقت شبیه استخره! واقعاْ مهمه؟