برف

توی تابستون همش یاد اون برفه میفتم! تنها شب برفی که من بیدار بودم. صدای هر دونه ی برف رو که روی ایوون میافتاد رو میشنیدم. نور تیر چراغ برق روبروی اتاقم مسیر رقص دونه های برف رو تا پایین نور پردازی میکرد و اون دونه هایی که توی اون روشنایی رویایی پایین میومدن عجب خوش شانس بودن! یک هلهله ی بی صدا . انگار که برفها صدای خودشونو فقط خودشون میشنیدن... از توی تختم دستم رو دراز کردم و پرده رو زدم کنار. آسمون سرخ سرخ بود . رفتم و صورتمو چسبوندم به شیشه ی پنجره. با نفسم شیشه بخارکرد و منم با ولع روش اسم تو رو نوشتم! چقدر بچه گونه و ناب...  رد پای یه گربه روی برفای ایوون مونده بود ... درخت توی کوچه هر وقت قدرتشو جمع میکرد یکم ار بار خودشو سبک میکرد. و برفای نشسته روی زمین رو زخمی میکرد.
یعنی امشب چند تا بچه به عشق آدم برفی خوابیدن؟...
این فکر خیلی زود از ذهنم رد شد.
 دلم نمیخواست برگردم توی تختم. با اینکه خیلی سردم بود کف دستم رو روی شیشه گذاشتم و محو تماشای رقصشون شدم... همه ی چراغای خونه خاموش بود . پرده رو کامل کنار زدم و اومدم نشستم روی تخت... چند روز بعدش نامزدی مریم بود یکم به اون فکر کردم و به اینکه وقتی مریم بره من و مامان چقدر تنها میشیم... دلم نمیخواست به اینم فکر کنم... بالشم رو به جای پاهام گذاشتم و سر و ته توی تخت دراز کشیدم تا بیرونو هم ببینم... سایه ی شاخه های بی برگ و پر برف روی کمد دیواری افتاده بود و دونه های برف هر کدوم به نوبت رقصشون رو توی صحنه ی نور پردازی شده انجام میدادن و بعد برای همیشه روی زمین سرد میخوابیدن. و یادمه که اگه خوش شانس بودم میتونستم تو رو نصفه شب روبروی پنجره ی اتاقم ببینم... 
صبح مثل برف ندیده ها ریختیم توی حیاط و برفا رو بهم زدیم با ته موندشون برای نگار و حمید آدم برفی درست کردیم با هویج و یه خاشاک و یه شال گردن کهنه و یه کلاه تابستونی و آدم برفی به همون قانع بود. پیر مرد آپارتمان روبرویی طبقه ی چهارم هم ما رو نگاه میکرد که بهم گوله برف میزدیم و خدا میدونه که توی ذهنش چی میگذشت ... شاید با دیدن ما خاطره ای یادش اومده بود که باعث اون لبخند کج و آتیش زدن یه سیگار شد...  

راستی کسی تاحالا صدای بارش برف رو شنیده؟ توی یه سکوت مطلق نصفه شب؟