باید تشنه باشی تا قدر آبو بدونی. آدمی که سیراب باشه و یه لیوان آب بدی دستش اونو با لذت نمیخوره مزه مزه میکنه  و اونقدر راه گلوشو میبنده که شاید آب از کنار لبش راه بگیره و بریزه... ولی زمانی میرسه که یه لیوان آبو سر میکشی و تهش نفس کم میاری...
دیروز وقتی بابت اون کار کوچیک تشکر کردی با خودم گفتم ایکاش همه چیزو اینقدر بی دریغ نثارت نمیکردم تا قدرشونو بدونی... یه جور صرفه جویی توی ریختن تمام وجودت به پای کسی... نه اینکه از کارم پشیمون باشم یا بخوام خسّت به خرج بدم اما اونقدر چشمام بسته بود که به ارزش کار فکر نکردم و به اینکه اگه یکی دیگه جای من بود ممکن بود چه رویه ای رو پیش بگیره... اما حالا دارم میبینم که خودت میفهمی ...
ندیده گرفته شدن از خود گذشتگی کم کم آدمو سنگ میکنه بارها با خودم گفتم کاری که من میکنم و رنجی که توش میکشم رو فقط خودم میفهمم یا دست کم تلاشی برای فهمیدنش نمیشه یا بدتر از اون دیده میشه اما به هیچ گرفته میشه، پس دیگه نمیتونم خودمو راضی به انجامش کنم... اما زمانی میرسه که با یه دلداری کوچیک یا حتی یه توجه نسبت به اون کار... یا یاد آوری بزرگ بودنش چنان اعتماد به نفسی پیدا میکنم که دلم میخواد تا آخر عمرم پای اون پنجره ی باد گیر وایسم...

دیشب یهو بعد از مدتها  دلم خواست متالیکا گوش کنم... بعد از گذشتن سه چهار تا آهنگ به یه دو راهی رسیدم! یا مخم دیگه کشش نداره و اونموقع خیلی اعصاب فولادی داشتم یا روحیه ام لطیف(!) شده (البته اینو بعید میدونم)... از سر شب تا خود صبح رو با این آهنگا میگذروندم ... و لذت میبردم ، شاید با این مزیک میخواستم حواس خودمو از اطرافم پرت کنم... با هر کسیم که از این موزیک چیزی سرش میشد سعی میکردم بحث کنم و اطلاعاتم رو زیاد کنم. اما یهو تبش فروکش کرد !  اگه اونموقع برای اصل موزیک اون آهنگها رو گوش میدادم  الآن فکر میکنم که با ساختار شعرهاشون بیشتر سازگاری دارم... مثلاْ         
          I have lost the will to live , Simply nothing more to give ,There is nothing more for me ,Need the end to set me free .
 اما اینا باعث نمیشه فراموش کنم کیم و کجا وایسادم و میدونم که همیشه یه جا توی اون پنجره دارم! از طرفیم یه جای دیگه شاعر میگه : هی  فلانی ! زندگی شاید همین باشد...   
بیخیال بابا There's a devil waiting outside your door! :) زندگی صد در صد همینه فلانی عزیز!!