یه جمله شنیده بودم که میگفت بد بینی یعنی غصه خوردن بر مصیبت هایی که شاید هرگز رخ ندهند... اما حالا من غصه رو به انتها میرسونم و میگم که بد بینی خودش بزرگ ترین مصیبته. 
مصیبت بزرگ تر اینه که چشماتو باز کنی ببینی دلیلی برای بد بینی وجود نداره چون هر چیزی که ازش فرار میکردی حالا شده بخش بزرگ زندگیت...

خوشبینانه ترین جمله ای که میتونم بگم اینه که
 تا اونجایی که نفس دارم سعی میکنم از بدیها فرار کنم
و تا اونجایی که فکر داشته باشم ... این برای خوشحال بودن کافیه؟


***
 
 پ.ن : یه رفیق سایبر چقدر میتونه با معرفت باشه؟ اینقدر؟